در زمان های گذشته ، هر شاخه از علم ، سرش در کار خودش بود و کاری به کار بقیه نداشت. ولی در این دوره و زمانه ، اوضاع به قدری پیچیده شده که می شود انتظار هر اتفاقی را داشت.
نمونه آن هم دخالت علم ژنتیک در دنیای کامپیوترها و صفر و یک است. این روزها محققان نانوفن آوری تلاش می کنند که از DNA در مدارات الکترونیک و از جمله کامپیوترها استفاده کنند.
اولین کسی که به سرش زد از DNA در زمینه هایی غیر از زیست شناسی هم می شود استفاده کرد ، یک شیمی دان دانشگاه نیویورک بود به اسم نایمن سیمن.
از 22 سال پیش ، او به این قضیه فکر می کرد که چگونه می توان اطلاعات ژنتیک موجود در DNA را برای انجام وظایف سودمند دیگر، مهندسی کرد. هر مولکول DNA کدی در داخل ساختمانش دارد که محققان می توانند با دوباره تنظیم کردن آن ، پیوند مولکول های DNA با همدیگر را کنترل کنند. هدف این وصله و پینه زدن مولکول های DNA ، رسیدن به کارخانه های میکروسکوپی است که می توانند مولکول های سفارشی (مولکول هایی با خصوصیات از قبل تعیین شده) و عناصر الکترونیکی ده برابر کوچک تر (نسبت به محدودیت های فعلی برای اندازه عناصر الکترونیکی) تولید کنند.
هر مولکول DNA در ساختمان داخلی اش یک کد دارد که می توان با دوباره فرموله و تنظیم کردن آن ، اتصالات مولکول های DNA به همدیگر را کنترل کرد. هر رشته منفرد DNA ، رشته طولانی و بلندی است که از بلوک های بنیادین شیمیایی: ادنین (A)، تایمین (T)، سایتوزین (C)و گوانین (G)تشکیل شده است.
هر موجود زنده ، یک کد ژنتیک منحصر به فرد در داخل سلول هایش دارد که با ترکیبی از حروف بالا مشخص می شود.
دو رشته DNA می توانند با هم ترکیب شوند و مارپیچ دوبل معروفی را که توسط کریک و واتسون در 1953 کشف شد، تشکیل بدهند. اما این آرایش نردبانی دوقلو تنها زمانی می تواند اتفاق بیفتد که بلوک های بنیادین داخل دو رشته با هم سازگار باشند؛ یعنی پیوند A با T و پیوند C با G.
به گفته توماس لابین از دانشگاه Duke این پیوندها مثل یک چسب هوشمند می داند کدام قطعه ها را به هم بچسباند. لابین و گروهش با طراحی ساختاری که چند قطعه DNA داشت کارشان را شروع کردند. این قطعه ها با هم در یک محلول آبی مخلوط می شوند ، سپس قطعه هایی با کد سازگار با هم پیوند تشکیل می دهند تا چند کپی از ساختار خواسته شده را شکل دهند.حتما شما هم اسباب بازی هایی را دیده اید که قطعات شان از هم جداست و با وصل کردن آن ها به هم مثلا یک هواپیما یا ماشین ساخته می شود. روش ترکیب شدن مولکول های DNA هم شبیه این اسباب بازی هاست ، با این تفاوت که تنها کافی است جعبه قطعات جدا از هم را تکان بدهی تا خود قطعات به صورت خودکار همدیگر را پیدا کنند و به هم بچسبند!

           DNA در طبیعت اغلب فقط یک زنجیره به هم پیوسته بلند دارد، ولی محققان ترجیح می دادند شکل های دیگری را هم داشته باشند.
بیشتر از سی سال پیش ، زیست شناس ها کشف کردند که سلول ها در دوران اصلاح و بازسازی ،مولکول های DNA ای به شکل صلیب می سازند. بازوهای کناری یا شاخه های این مولکول های DNA کد ژنتیکی را داشتند که حرف هایش از سر و ته یکسان خوانده می شد ؛ مثل کلمات متقارنی مانند گرگ و کمک.
سیمن و گروهش این ترتیب متقارن DNA را تغییر دادند تا یک مولکول پایدار با چهار بازو بسازند. آنها همچنین توانستند DNA با 3 ، 5 و 6 بازو بسازند.
این اشکال چسبناک دو بعدی از سر تا ته تنها چند نانونمتر طول داشتند(هر نانومتر = یک میلیاردیم متر). محققان هم چنین برای آن ها سرهای چسبناکی طراحی کردند.
این رشته های DNA با سرهای چسبناک به عنوان وصل کننده میان مولکول ها عمل می کردند.اوایل امسال لابین و همکارانش با قطعات DNA صلیبی شکل ، یک شبکه های چهار در چهار ساختند.
با اضافه کردن یک نوع پروتئین به این شبکه ها، این گروه توانستند قدم رو به جلویی را برای ساخت عناصر نانوالکترونیک بردارند. حالا دیگر دانشمندان می توانستند مواد کاربردی دیگری مثل فلزات ، نیمه هادی ها و عایق ها را به این مولکول های DNA ویژه اضافه کنند و کارهای خاصی را با آن ها بکنند. مثلا همین اواخر، از این تکنیک برای ساخت یک ترانزیستور ساده و همین طور سیم های فلزی استفاده شد.البته برای ساخت عناصر پیچیده تر یک مشکل وجود دارد. محققان برای این که بار منفی DNA را پایدار نگاه دارند، یون های مثبت را به محلول اضافه می کنند.
ولی ممکن است یون ها با مواد کاربردی لازم برای ساخت عناصر الکترونیکی تداخل داشته باشند. یک راه حل استفاده از مولکول های شبه DNA ای است که همان کد DNA قبلی را داشته باشند ولی بی بار(خنثی) باشند. سیمن می گوید در حدود 1000 مشتق از DNA با "رنگ و بوهای" مختلف وجود دارد که از یکی از آن ها برای این کار می توان استفاده کرد. ولی مشکل این کار این است که ساخت این DNA جایگزین ، 10 برابر گران تر از DNA اصلی در می آید. البته با اوضاع فعلی که تکنیک های تولید تراشه ها به بن بست رسیده و نمی توان تا اندازه های کوچک تر از چند ده نانومتر جلوتر رفت ، این روش سودمند است.
با استفاده از این آرایش مولکول های شبه DNA ، نه تنها کامپیوترها و دیگر وسایل ما فشرده تر می شوند، بلکه سریع تر هم می شوند.محققان می توانند از DNA های ویژه برای حرکت دادن دیگر مولکول های DNA هم استفاده کنند.
اولین بار در سال 0200 محققان توانستند یک DNA شبیه Vبسازند که مثل یک قیچی مولکولی عمل می کرد، یعنی دو سر این مولکول V شکل بسته می شد و دوباره باز می شد. با استفاده از چنین حرکت هماهنگ مشابهی ، سیمن و همکارانش در سال 2004 یک مولکول DNA دو پا ساختند که می توانست راه برود. چیزی که بهتر است به آن یک نانوروبات بگوییم.
لابین می گوید در آینده ممکن است پزشک ها ماشین های DNA خودکار را به عنوان حسگرهای زیستی و یا سیستم های تحویل دارو به بدن تزریق کنند و مکان های مشخصی مثل تومورها و یا لخته های خونی را هم هدف بگیرند.

            در جنگ الکترونیکی , مراقبت از افکار

 دکتر ماتسودا پدر جامعه اطلاعاتی در سال ???? عنوان کرد که آزادی ما با استفاده از علم سایبرنتیک که برای اکثر مردم ناشناخته است تهدید می شود. این فناوری مغز انسان ها را به وسیله تراشه های کاسته شده در بدن، به ماهواره های تحت نظارت ابرکامپیوترهای زمینی ارتباط می دهد. از روش های مراقبت از افکار استفاده می کند تا رفتار و اخلاق انسان ها را تغییر دهد. تاثیرگذاری بر کارکرد مغز یک هدف مهم برای اهداف نظامی و اطلاعاتی است. ??سال پیش پرتو ایکس می توانست تراشه های کاشته شده در بدن انسان را که به اندازه یک سانتی متر بود نشان دهد. امروزه این تراشه ها تا اندازه یک دانه برنج کوچک شده اند. این تراشه ها در ابتدا از سیلیکون ساخته می شدند، ولی امروزه از جنس آرسنیدگالیم هستند. امروزه آنها به قدری کوچک اند که با عمل جراحی و یا حتی شلیک مخفیانه که شخص متوجه آن نمی شود، در بخش های مختلف بدن از جمله گردن و پشت سر نصب می شوند که تقریبا غیرقابل شناسایی و درآوردن هستند.
روش کار به گونه ای است که حتی امکان کارگذاری این تراشه ها در بدن هر بچه تازه به دنیا آمده ای نیز وجود دارد که از آن پس تا پایان عمر، عمل شناسایی فرد به وسیله تراشه ها انجام می شود. تراشه های امروزی با فرکانس پایین رادیویی کار می کنند و آنها را هدف می گیرند. به این ترتیب فرد تراشه گذاری شده با استفاده از ماهواره ها در تمام جهان به راحتی ردیابی می شود. وقتی یک تراشه هفت میکرومتری یک دهم یک تار موی انسانی در عصب بینایی چشم قرار می گیرد می تواند ضربان عصبی مغز را جذب کند و تمام اطلاعات دریافت شده شخص را به ابرکامپیوتر مربوطه انتقال داده و سپس از طریق تراشه برای تجربه مجدد به شخص بازگردانده می شود. یک کامپیوتر می تواند با استفاده از روش مشاهده دور RMS سیگنال های رمزگذاری شده را بفرستد و بر رفتار شخص تاثیر بگذارد. این روش باعث می شود که شخص سالم دچار توهم شود یا صداهایی بشنود. هر فکر، عکس العمل، دیدن و شنیدن مجموعه ای از پتانسیل های عصبی معین را در مغز و میدان الکترومغناطیسی آن ایجاد می کنند که می تواند به صورت فکر، عکس و صدا درآید. روش نظارت الکترونیکی می تواند به صورت همزمان میلیون ها نفر را تعقیب و اداره کند. هر یک از ما همان طور که یک اثر انگشت منحصر به فرد داریم، در مغزمان نیز یک فرکانس انعکاس ویژه داریم که منحصر به فرد است. سیگنال های الکترومغناطیسی را می توان به مغز فرستاد و باعث شد که انسان هدف صداهای مورد نظر را بشنود یا تصویرهای مورد نظر را ببیند. این یکی از روش های جنگ الکترونیکی است. پیش از آنکه فضانوردان آمریکایی به فضا بروند، تراشه گذاری می شوند تا افکار و احساسات آنها ?? ساعته به ثبت برسد. روزنامه واشینگتن پست گزارش داد که در ماه مه ????، ویلیام شاهزاده انگلیسی در سن ?? سالگی تراشه گذاری شد بنابراین هرگاه ربوده شود امواج رادیویی با فرکانس مشخص به راحتی او را پیدا می کند. سیگنال های تراشه به وسیله یک ماهواره مخصوص به صفحه کامپیوتر مرکز پلیس ارتباط می یابند و در آنجا حرکات شاهزاده ردیابی می شود. در واقع او را می توان در تمام نقاط جهان ردیابی کرد. خبرگزاری ها گزارش نکردند که شخصی بودن مسائل فرد تراشه گذاری شده برای بقیه عمر وی از بین می رود یا خیر مراقبت کننده مخفی می تواند با استفاده از فرکانس های مختلف خصوصیات احساسی شخص را عوض کند، فردی می تواند پرخاشگر شده و یا به نحوی دیگر تحت تاثیر قرار گیرد. بنابراین می توان سرباز ماشینی به وجود آورد. این مجموعه فناوری از دهه ?? در برخی از کشورهای عضو ناتو استفاده شده است، بدون اینکه مردم عادی و دانشگاهیان چیزی راجع به آن بشنوند. بنابراین درباره چنین روش نظارت فکری مهاجمی مطالب بسیار کمی در مقالات علمی و دانشگاهی وجود دارد. روش های مراقبت از فکر را می توان برای مقاصد سیاسی استفاده کرد. هدف مراقبت کننده مغز این است که انسان های هدف برخلاف خواسته یا منافع وی عمل نمی کنند. این گروه انسان ها را حتی می توان برنامه ریزی کرد تا جنایتی انجام دهند که پس از آن، از عملی که انجام داده اند هیچ چیز را به خاطر نمی آورند. این جنگ ساکت توسط سازمان های اطلاعاتی و نظامی روی سربازان و افراد ناشناس انجام می شود. تحریک الکتریکی مغز از سال ???? به طور سدی برای نظارت بر مردم بدون آگاهی و رضایتشان صورت می گیرد. در صورتی که تمام قراردادهای جهانی حقوق بشر بدون استثنا تحت نظارت قرار گرفتن انسان ها را حتی در زندان ها ممنوع کرده اند، چه برسد به مردم معمولی. علاوه بر مراقبت فکری الکترونیکی، شیوه های شیمیایی نیز گسترش یافته است. داروهای تغییردهنده افکار و گازهای مختلف قابل تنفس را که می توانند افکار انسان را تغییر دهند، وارد مجاری هوایی و لوله های آب می کنند. به این ترتیب در بسیاری از کشورها باکتری و ویروس ها را آزمایش می کنند. ابر فناوری امروز، وظایف و کارکردهای مغز ما را از طریق تراشه و یا حتی بدون آن، به ماهواره ها و از آنجا به کامپیوترهایی در ایالات متحده متصل می کنند. آخرین ابرکامپیوترها به قدری قوی هستند که می توانند تمام مردم روی زمین را تحت نظر داشته باشند.

مقدمه‌ای پیرامون مهندسی ارزش

   تاریخچه

از سال 1961 که لارنس مایلز در کتاب ًروش های فنی تحلیل و مهندسی ارزش ً ، تحلیل ارزش را همچون دیدگاهی خلاق و سازمان یافته در جهت شناسایی و حذف هزینه های غیر ضروری ، تعریف کرد تا سال 1995 که ساکسنا و کریشنان کتاب ً مهندسی ارز ش در مدیریت پروژه ً را منتشر نمودند ، مهندسی ارزش به صورت یک روش فنی پذیرفته شده در فعالیتهای طراحی و اجرایی در بیشتر کشورها تثبیت گردید و رسمیت یافت ، به طوری که بسیاری از دست اندر‌کاران عرصه‌های اجرایی به ویژه طراحان ، پیمانکاران و کارفرمایان با مفاهیم و روش های فنی مهندسی ارزش آشنا شدند.

 تحلیل ارزش به صورت یک روش فنی ویژه، در سال های پس از جنگ جهانی دوم در دستور کار قرار گرفت. کار طراحی و تدوین این روش به دستور هری ارلیکر معاون فنی بخش خریدهای شرکت جنرال الکتریک آغاز شد. وی معتقد بود که برخی از مواد و مصالح و طرحهای جایگزین که به طور ضروری و به علت کمبودهای زمان جنگ به کار گرفته می‌شدند دارای عملکرد بهتر با هزینه کمتر هستند. به دستور او در داخل شرکت و به منظور ارتقای کارایی تولید از طریق تامین مواد، مصالح و روشهای جایگزین برای مواد و مصالح پرهزینه، کوشش همه‌جانبه‌ای به عمل آمد.

 در سال 1947 این وظیفه برعهده لارنس مایلز مهندس ارشد شرکت جنرال‌الکتریک نهاده شد. مایلز  با روش‌ها و فنون موجود به پژوهش پرداخت و از برخی روشهای مرسوم به صورت تلفیقی با روش مرحله به مرحله خویش برای تحلیل ارزش بهره گرفت. مایلز که مبتکر و بنیانگذار مهندسی ارزش به‌شمار می‌رود، یک روش رسمی را به اجرا درآورد که در جریان آن چندین گروه از کارکنان شرکت، عملکرد محصولات تولیدی شرکت جنرال الکتریک را بررسی می‌کردند. آنان به اتکای روشهای خلاق گروهی و بدون افت کارایی محصول، تغییراتی در محصولات شرکت بوجو د آوردند و هزینه‌های تولید را کاهش دادند. روش تحلیل ارزش به عنوان یک استاندارد در شرکت جنرال الکتریک پذیفته شد و به تدریج شرکت‌های دیگر و برخی سازمان های دولتی نیز این روش جدید را به عنوان ابزاری برای کاستن از هزینه‌های خود به کار بستند . این روش جدید ، همان مهندسی ارزش بود.

مهندسی ارزش روایت موفقیتها

 با آنکه اغلب روشهای به کار گرفته شده در آن روزها تازگی نداشت ، بهره گیری از فلسفه نگرش عملکردی ، کاری نو و بی بدلیل بود. در سال 1954 دفتر کشتی سازی نیروی دریایی، در سال 1956 سپاه اردنانس ارتش و در سال 1961 نیروی هواییی آمریکا به دنبال کاربست تحلیل ارزش و نتیجه بخش واقع شدن این روش در تقلیل هزینه‌ها، به امکانات و تواناییهای بالقوه آن علاقمند شدند. عنوان ً تحلیل ارزش ً در این مرحله و به منظور تاکید بر جنبه‌های مهندسی به ً مهندسی ارزش ً تغییر یافت. در سال 1962 مک نامارا وزیر دفاع آمریکا، حیثیت و اعتبار خود را بر کار بست مهندسی ارزش متکی ساخت. مهندسی ارزش عنصر اصلی حرکت در جهت کاهش هزینه‌های دفاعی آمریکا شد. مک نامارا حرکتی بزرگ در طراحی و اجرای سیستم‌های برنامه ریزی متکی بر شبکه- review tchnique -pert program evaluation and (روشهای فنی ارزشیابی و بازنگری برنامه) وcpm– critical path metpd – (روش مسیر بحرانی) ایجاد کرد و دستور داد تا این روشها در تمام برنامه‌ریزیها و طراحیهای وزارت دفاع استفاده شود. پیش از آغاز استفاده از مهندسی ارزش در آئین نامه تدارکات نیروهای مسلح آمریکا، کاربرد آن در عرصه ساختمان و کارهای اجرایی بسیار اندک و اتفاقی بود. سپاه مهندسی ارتش آمریکا درنخستین دهه کاربرد مهندسی ارزش حدود 200 میلیون دلار صرفه جویی کرد، که بخش عمده این صرفه جویی نیز نتیجه ارزیابی دوباره پروژه‌های اصلی توسط خود این سپاه بوده است. در همان دوره بیش از 2200 پیمانکار برای کاستن از هزینه‌ها به کمک مهندسی ارزش، پیشنهادهایی ارائه کردند که از آن میان 1400 پیشنهاد پذیرفته شد و معادل 7 میلیون دلار صرفه جویی گردید.

ارزش در آمریکا تا سال 1973 معادل 8/1 میلیارد دلار صرفه جویی شده است. این صرفه جویی تا سال 1989 به بیش از 3/4 میلیارد دلار افزایش یافته است. بازده مهندسی ارزش از سال 1973 تا سال 1995 برای هر یک دلار هزینه سرمایه گذاری شده، مبلغی حدود 15 تا 30 دلار بوده است.

اجرای مهندسی ارزش

 آنچه از تجربیات اجرای مهندسی ارزش تا کنون حاصل شده است، کشف و تدوین برخی مفاهیم و اصول بنیادی است که اساس رشد و تکامل روشهای مهندسی ارزش قرار گرفته است. این اصول بنیادی عبارتند از:

1- بهره گیری از کارشناسان چند تخصصی برای اعمال تغییرات

2- تکمیل تدریجی تغییرات از طریق مطالعه و بررسی عینی کار

3- بهره گیری از یک منطق اساسی برای طرح پرسش‌ها

4- برنامه‌ریزی انجام کار.

 در طی چندین سال، روشهای فنی مهندسی ارزش همانند عرصه‌های کاربست آن، گسترش پیدا کرد. امروزه تحلیل یا مهندسی ارزش، رشته ای شناخته شده برای ارتقای ارزش تولیدات یا خدمات به شمار می‌رود. مهندسی ارزش، تلاشی است سازمان یافته که با هدف بررسی و تحلیل تمام فعالیتهای یک طرح، از زمان شکل‌گیری تفکر اولیه تا مرحله طراحی و اجرا و سپس راه اندازی و بهره برداری انجام می‌شود و به عنوان یکی از کارآمدترین و مهم‌ترین روشهای اقتصادی در عرصه فعالیتهای مهندسی، شناخته شده است.

 مهندسی ارزش در چهارچوب مدیریت پروژه، ضمن اینکه به تمام اجزای طرح توجه می کند، هیچ بخشی از کار را قطعی و مسلم نمی‌داند. هدف مهندسی ارزش، زمان کمتر برای رسیدن به مرحله بهره‌برداری بدون افزودن بر هزینه‌ها یا کاستن از کیفیت کار است. افزایش پیوسته هزینه‌های اجرایی و توسعه روز افزون فن آوری، حذف آن بخش از هزینه ها را که نقشی در ارتقای کیفیت ندارند و از لحاظ اجرایی نیز غیر ضروری می باشند، الزامی ساخته است. کاربست مهندسی ارزش در پروژه های اجرایی با توجه به پیچیدگی کارها به ویژه در طرحهای بزرگ اجرایی، می تواند به ابزار بی چون و چرای مدیریت در کنترل هزینه ها تبدیل شود. هدف این روش، از میان برداشتن یا اصلاح هر چیزی است که موجب تحمیل هزینه های غیر ضروری می شود، بدون آنکه آسیبی به کارکردهای اصلی و اساسی طرح وارد آید.

 مهندسی ارزش، مجموعه ای متشکل از چندین روش فنی است که با بازنگری و تحلیل اجزای کار، قادر خواهد بود، اجرای کامل طرح را با کمترین هزینه و زمان تحقق بخشد. هزینه طرح در این مقوله نه فقط هزینه های طراحی و اجرا بلکه هزینه های مالکیت شامل بهره برداری، تعمیر و نگهداری و هزینه های مصرف در سراسر دوره عمر مفید طرح را نیز شامل می شود. روشهای مهندسی ارزش می تواند موجب اصلاح و ارتقای کیفیت فرایندهای تولید صنعتی و انجام طراحی های جدید در هر مرحله از یک پروژه اجرایی گردد. برخلاف آنچه که در صنایع تولیدی مرسوم است و می توان یک روش اصلاحی را همواره در مراحل بعدی تولید یک محصول خاص نیز اجرا کرد، در پروژه های ساختمانی که هر سازه دارای شرایط ویژه ای است، حدود کاربست یک روش اصلاحی مهندسی ارزش، محدود به همان پروژه است گذشته از این، امکانات صرفه جویی در هزینه های یک پروژه اجرایی نیز در مراحل مختلف آن تفاوتهای بسیار پیدا می کند. با آنکه روش مهندسی ارزش را می توان در تمام مراحل یک پروژه اجرایی به کاربست، بیشترین مزایای آن زمانی حاصل می شود که در نخستین مراحل برنامه‌ریزی و طراحی به کار گرفته شود. نوآوری و جنبه های کاربردی مهندسی ارزش، این روش را از روشهای سنتی و متعارف کاهش هزینه ها، متمایز می گرداند. روشهای سنتی کاهش هزینه ها، عموماً از تجربیات گذشته، نگرشها و عاداتی که جنبه تکرار به خود گرفته است، تبعیت می کند و اثری از خلاقیت در آنها دیده نمی شود. مهندسی ارزش برعکس، گردآوری اطلاعات، شناسایی عرصه های مشکل دار، پیشنهاد و تدوین روشها و طرحهای ابتکاری، پرورش اندیشه های نو و تدقیق همه جانبه دیدگاههایی را که قرار است توصیه شود، مطرح می سازد.

 فرآیند مهندسی ارزش، فرآیندی منطقی و ساختار یافته است که در آن از یک گروه کارشناس چند تخصصی برای هدفهای زیر استفاده می شود:

 1- انتخاب پروژه یا محصول مناسب برای تحلیل با توجه به زمان صرف شده برای مطالعه.

 2- مشخص کردن و اندازه گیری کردن ارزش جاری یک پروژه و محصول یا اجزای تشکیل دهنده آن با توجه به عملکردهایی که نیازها، هدفها و خواستهای یک پروژه را برآورد می سازد.

 3- تدوین و ارزیابی گزینه های جدید برای تخمین یا ارتقای کیفیت بخشهای وابسته با هزینه کمتر.

 4- انطباق گزینه جدید با بهترین راه عملی کردن آن.