سرعت اینترنت رایگان در کره جنوبی 500 برابر اینترنت پولی ایران است!
سرعت اینترنت رایگان در کره جنوبی 500 برابر سرعت اینترنت پولی در ایران است واینترنت پرسرعت (adsl) به معنای واقعی در ایران وجود ندارد. کارشناسان حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات با اذعان بر این موضوع می گویند: طبق استانداردهای بین المللی حداقل سرعت اینترنت adsl، 512 کیلو بیت در ثانیه است، درحالی که در ایران این سرعت به کمتر از 100 کیلو بیت در ثانیه می رسد!

براساس برنامه چهارم توسعه تا پایان سال 88 (پایان این برنامه) تعداد پورت های فعال adsl باید به 5/1 میلیون پورت برسد؛ درحالی که هم اکنون به جای 900 هزار پورت فعال، کمتر از 100هزار پورت فعال adsl وجود دارد. به عبارت دیگر نفوذ adsl در ایران یک نهم میزان پیش بینی شده در برنامه چهارم توسعه است. متخصصان این حوزه معتقدند: شرکت مخابرات با فراهم نکردن تسهیلات لازم و محدود کردن سرعت اینترنت adsl باعث ورشکستگی شرکت های pap شده و اکنون نیز برخلاف اصل 44 قانون اساسی در مورد لزوم توجه به امر خصوصی سازی، خود برای راه اندازی پورت های adsl وارد عمل شده است.

دکتر علی اکبر جلالی، استاد دانشگاه علم و صنعت و پژوهشگرit، می گوید: اینترنت پرسرعت در جهان استانداردهای خاصی دارد. در بسیاری از کشورهای دنیا سرعت 5/1 مگابیت بر ثانیه را سرعت معمول برای اینترنت پرسرعت می دانند، این در حالی است که در برخی کشورها از جمله ایران adsl(اینترنت پرسرعت) به عنوان یک وسیله ارتباط پرسرعت تلقی می شود که حداکثر سرعت آن فقط 128 کیلو بیت بر ثانیه برای مردم است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که در حال حاضر در ایران اینترنت پرسرعت هنوز حتی برای کاربران به صورت ملموس و به معنای واقعی عرضه نشده است.به گفته دکتر جلالی، قرار بود 13 شرکتpapاز سال 83 با سرمایه گذاری 200 میلیارد تومانی، مسئولیت توسعه اینترنت پرسرعت را برعهده بگیرند اما عملا دچار مشکل شدند و نتیجه این که در کمال تاسف ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت در ایران فقط 01/0 درصد است. یعنی از هر 10 هزار ایرانی فقط یک نفر به اینترنت پرسرعت دسترسی دارد، همین تعداد کم پورت اینترنت پرسرعت نیز فقط در شهرهای بزرگ راه اندازی شده است. در حالی که کشورهای توسعه یافته ای مانند فرانسه اینترنت را با سرعت 30 مگابیت بر ثانیه و سوئد با سرعت 100 مگابیت بر ثانیه، در اختیار کلیه کاربران خانگی قرار داده اند.همچنین طبق برنامه ای که در سنگاپور تدوین شده، قرار است تا سال 2010 به هر کاربر خانگی یک گیگا بیت در ثانیه پهنای باند اختصاص یابد.( بدین شکل در واقع سرعت اینترنت برابر با یک گیگا بیت بر ثانیه خواهد بود).
دکتر جلالی توضیح می دهد: در شهر سئول کره جنوبی، اینترنت رایگان وجود دارد که در بسیاری مکان های تجاری با استفاده از آن فرآیند دانلود با سرعت 16/2 مگابیت بر ثانیه انجام می گیرد. این در حالی است که در حالت عادی در ایران اغلب سرعتی بیشتر از 5 کیلو بیت بر ثانیه برای دانلود در اختیار نداریم یعنی سرعت اینترنت رایگان کره جنوبی حدود 500 برابر اینترنت پولی در کشورماست.عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت در ادامه می افزاید: یکی از دلایل عمده عقب ماندگی کشور در عرصه کاربردهای فناوری اطلاعات، نگرانی از ارائه خدمات adslاست. چون مسئولان معتقدند با اینترنت پرسرعت امکان دانلود بعضی فیلم های نامناسب وجود دارد؛ این در حالی است که افراد بسیار کمی به دنبال این مسائل هستند و از سوی دیگر این افراد از هر راهی که ممکن باشد، کار خود را انجام خواهند داد.در حال حاضر سطح توسعه یافتگی کشورها براساس پهنای باند اینترنت سنجیده می شود و فراوانی اطلاعات یا داده های الکترونیکی روی شبکه اینترنت معیار توسعه یافتگی کشورهاست که متاسفانه در هر 2 مورد ذکر شده ، ما دچار مشکل جدی هستیم.دکتر جلالی تاکید می کند: آن چه ما به عنوان اینترنت استفاده می کنیم، در حال حاضر در کشورهای پیشرفته منسوخ شده است و به آن نام اینترنت اطلاق نمی کنند.دکتر احمد یحیایی ایله ای، استاد دانشگاه و کارشناس ارتباطات، می گوید: قیمت اینترنت پرسرعت در ترکیه 12 برابر ارزان تر از ایران است. در حالی که ترکیه یکی از کشورهای رقیب ایران در دستیابی به اهداف ترسیم شده در سند چشم انداز توسعه 20 ساله ایران می باشد. اگر قرار است ما در زمینه فناوری اطلاعات و ارتباطات در جایگاه اول منطقه قرار بگیریم، باید تسهیلات بیشتری برای افزایش شاخص ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت اختصاص دهیم.وی می افزاید: واگذاری اینترنت پرسرعت رایگان در عربستان به مردم و اماکن تجاری و صنعتی، یکی دیگر از اقدامات کشورهای هم جوار ما در این زمینه می باشد.وی می افزاید: حتی دانشگاه های ما نیز از اینترنت پرسرعت بی بهره اند و باید هزینه های سنگین بابت پهنای باند بپردازند. دکتر یحیایی تصریح می کند: تصمیم ناگهانی دولت در خصوص ایجاد محدودیت برای اینترنت پرسرعت تا سقف 128 کیلو بیت بر ثانیه برای مشترکان خانگی و ارائه پهنای باند با قیمتی چند برابر قیمت تمام شده به شرکت ها باعث شد تا بسیاری از شرکت های papو icpکه برای فروش پورت های خود سرمایه گذاری های سنگین کرده بودند، با ضرر و زیان و حتی ورشکستگی مواجه شوند و نتوانند به تعداد پیش بینی شده، پورت های مذکور را به فروش برسانند.وقوع این اتفاقات به دلیل عمل نکردن شرکت های یاد شده به تعهداتشان باعث شد شرکت مخابرات به بهانه ناتوانی بخش خصوصی در واگذاری اینترنت پرسرعت خود راسا وارد عمل شود که این امر مخالف سیاست های کلی کشور در قالب اصل 44 قانون اساسی مبنی بر توسعه بخش خصوصی می باشد.مهندس مسعود ریاضیات، رئیس انجمن ispهای (شرکت های ارائه دهنده اینترنت) ایران، می گوید: اینترنت پرسرعت یا adsl با سرعتی کمتر از 512 کیلو بیت در ثانیه در ساختار استانداردهای بین المللی هیچ معنا و مفهومی ندارد و در واقع اینترنت پرسرعت تلقی نمی شود. به عبارت دیگر اینترنتی که تحت عنوان پرسرعت و adsl با سرعتی کمتر از 100 کیلو بیت بر ثانیه در حال حاضر در ایران به مردم ارائه می شود، اصلا اینترنت پرسرعت نیست. چرا که متوسط جهانی سرعتadslحدود 2 مگابیت بر ثانیه است.وی در مورد علت توسعه نیافتن اینترنت پرسرعت در ایران می گوید: شرکت مخابرات، پهنای باند را با قیمتی چند برابر قیمت تمام شده در اختیار شرکت های خصوصی papو icpقرار می دهد و از سوی دیگر سرعت adslرا به 128 کیلوبیت بر ثانیه محدود کرده که این مسئله باعث کاهش مشترکان این سرویس شده است. همچنین شرکت مخابرات تعرفه زیادی برای انتقال پهنای باند از یک مرکز تلفن به مرکز دیگر برای شرکت های papمحاسبه می کندمهندس ریاضیات می افزاید: شرکت مخابرات با استفاده از منابع بودجه دولتی اقدام به کابل کشی فیبرنوری کرد که بیش از 50 درصد این فیبرها به دلیل تعرفه بالا تاریک یا بدون استفاده مانده است؛ در حالی که می توان با کاهش تعرفه پهنای باند و حذف تعرفه های انتقال پهنای باند بین مراکز تلفن زمینه افزایش پورت های اینترنت پرسرعت فعال را فراهم کرد.مهندس کشوری کارشناس فناوری باند پهن و عضو گروه تحقیقاتی و مخابراتی طیف نیز می گوید: در کشور ما نیز وزارت ictدر دولت قبل، تلاش هایی را برای ورود فناوری های نوین ارتباطاتی در کشور انجام داد که نتیجه آن اعطای مجوزهایی تحت عنوان انتقال داده ها از طریق اینترنت پرسرعت به شرکت های خصوصی با عنوان papبود. دارندگان این مجوزها باید اینترنت پرسرعت را در اختیار مشترکان قرار می دادند. هر یک از این 13 شرکت متعهد شدند که 20 هزار پورت adslرا در حداقل 20 استان کشور نصب و راه اندازی کنند. در حال حاضر که حدود 3 سال از اعطای مجوز می گذرد، بیش از 200 هزار پورت نصب شده ولی کمتر از 100 هزار پورت به فروش رسیده است. در واقع میزان نفوذ اینترنت پرسرعت در میان ایرانیان کمتر از 01/0 درصد می باشد و این در حالی است که در برنامه چهارم توسعه تصریح شده است که تا پایان برنامه چهارم (سال 1388) باید 5/1 میلیون پورت وجود داشته باشد. یعنی در پایان سال سوم (1386) باید حدود 900 هزار پورت فعال باشند؛ در حالی که هم اکنون ، با دستیابی به تنها یک نهم این میزان از برنامه چهارم توسعه در زمینه گسترش نفوذ اینترنت پرسرعت بسیار عقبیم.مهندس کشوری می افزاید: اگر قوانین، آیین نامه ها، بخش نامه ها، اسناد و حتی موضع گیری ها و اظهارنظرهای مسئولان مخابراتی کشور را در سال های اخیر بررسی کنیم، به این نتیجه می رسیم که ارتباطات باند وسیع جایگاه قابل قبولی در سیاست گذاری های کلان بخش مخابرات نداشته و متاسفانه حتی در بسیاری از اسناد و سیاست گذاری های پایین دستی نیز مورد بی مهری قرار گرفته است.مهندس علمی دبیر انجمن شرکت های اینترنتی نیز می گوید: در حال حاضر باوجود تلفن های ثابت pcm4 و pcm8که در قالب آن ها مخابرات با استفاده از یک کابل به 4 یا 8 خانواده خط تلفن واگذار می کند، کاربران در بسیاری از شهرها، عملا از دسترسی به اینترنت پرسرعت محرومند به عنوان مثال بیش از 500 هزار نفر در تهران، حتی اگر تمام شرایط هم فراهم باشد به هیچ وجه قادر نیستند از اینترنت پرسرعت استفاده کنند، زیرا بهره گیری از اینترنت پرسرعت نیاز به یک خط تلفن با یک کابل مجزا دارد.