در زمان های گذشته ، هر شاخه از علم ، سرش در کار خودش بود و کاری به کار بقیه نداشت. ولی در این دوره و زمانه ، اوضاع به قدری پیچیده شده که می شود انتظار هر اتفاقی را داشت.
نمونه آن هم دخالت علم ژنتیک در دنیای کامپیوترها و صفر و یک است. این روزها محققان نانوفن آوری تلاش می کنند که از DNA در مدارات الکترونیک و از جمله کامپیوترها استفاده کنند.
اولین کسی که به سرش زد از DNA در زمینه هایی غیر از زیست شناسی هم می شود استفاده کرد ، یک شیمی دان دانشگاه نیویورک بود به اسم نایمن سیمن.
از 22 سال پیش ، او به این قضیه فکر می کرد که چگونه می توان اطلاعات ژنتیک موجود در DNA را برای انجام وظایف سودمند دیگر، مهندسی کرد. هر مولکول DNA کدی در داخل ساختمانش دارد که محققان می توانند با دوباره تنظیم کردن آن ، پیوند مولکول های DNA با همدیگر را کنترل کنند. هدف این وصله و پینه زدن مولکول های DNA ، رسیدن به کارخانه های میکروسکوپی است که می توانند مولکول های سفارشی (مولکول هایی با خصوصیات از قبل تعیین شده) و عناصر الکترونیکی ده برابر کوچک تر (نسبت به محدودیت های فعلی برای اندازه عناصر الکترونیکی) تولید کنند.
هر مولکول DNA در ساختمان داخلی اش یک کد دارد که می توان با دوباره فرموله و تنظیم کردن آن ، اتصالات مولکول های DNA به همدیگر را کنترل کرد. هر رشته منفرد DNA ، رشته طولانی و بلندی است که از بلوک های بنیادین شیمیایی: ادنین (A)، تایمین (T)، سایتوزین (C)و گوانین (G)تشکیل شده است.
هر موجود زنده ، یک کد ژنتیک منحصر به فرد در داخل سلول هایش دارد که با ترکیبی از حروف بالا مشخص می شود.
دو رشته DNA می توانند با هم ترکیب شوند و مارپیچ دوبل معروفی را که توسط کریک و واتسون در 1953 کشف شد، تشکیل بدهند. اما این آرایش نردبانی دوقلو تنها زمانی می تواند اتفاق بیفتد که بلوک های بنیادین داخل دو رشته با هم سازگار باشند؛ یعنی پیوند A با T و پیوند C با G.
به گفته توماس لابین از دانشگاه Duke این پیوندها مثل یک چسب هوشمند می داند کدام قطعه ها را به هم بچسباند. لابین و گروهش با طراحی ساختاری که چند قطعه DNA داشت کارشان را شروع کردند. این قطعه ها با هم در یک محلول آبی مخلوط می شوند ، سپس قطعه هایی با کد سازگار با هم پیوند تشکیل می دهند تا چند کپی از ساختار خواسته شده را شکل دهند.حتما شما هم اسباب بازی هایی را دیده اید که قطعات شان از هم جداست و با وصل کردن آن ها به هم مثلا یک هواپیما یا ماشین ساخته می شود. روش ترکیب شدن مولکول های DNA هم شبیه این اسباب بازی هاست ، با این تفاوت که تنها کافی است جعبه قطعات جدا از هم را تکان بدهی تا خود قطعات به صورت خودکار همدیگر را پیدا کنند و به هم بچسبند!